Είναι ένα κείμενο που έγραψα το 2008 για τον καλοκαιρινό οδηγό της "Athens Voice", όταν ακόμα ζούσε η Γκιζέλα. Για το θάνατό της δεν μπόρεσα να γράψω ούτε λέξη, διότι δεν αυτές δεν κατεβαίνουν, είναι παγιδευμένες στη μνήμη. Αλλά για τη Γκιζέλα πρέπει να κάνουμε κάτι στο μέλλον.
(Το κείμενο έχει και ένα μικρό παρασκήνιο. Μετά την Athens Voice αναδημοσιεύτηκε και στα "Κορωνοδιάτικα χρονικά", χωρις όμως την τελευταία αναφορά στον ξάδερφο μου, Μανόλη Κουφόπουλο, η οποία και εξαφανίστηκε χωρίς όμως να έχω ρωτηθεί!)
Τέλος πάντων , η Νάξος είναι πάντα εδώ. Απολαύστε τη.
Τα Καλοκαίρια ,τα Χριστούγεννα και το Πάσχα στη Νάξο, τα περνούσαμε όλοι μαζί με τη Γκιζέλα Ντάλι, στο Λυώνα, έναν άγριο όρμο στο ...πουθενά, βορειανατολικά , της Νάξου. Μεγαλώσαμε και εκεί δουλεύοντας στο μαγαζί που είχε στήσει το «Ρυάκα» κόβοντας σαλάτες και σερβίροντας μπύρες. Η Γκιζέλα Ντάλι, από τις εκρηκτικές ταινίες της δεκαετίας του 60 , από τον Ντίμη Δαδήρα και τον Άλκη Γιαννακά , τα άφησε όλα και αποσύρθηκε στο χωριό της μητέρας της . Κυκλοφορούσε με τα στρατιωτικά ρούχα, πριν γίνουν της μόδας, είχε ταξιδέψει στις ΗΠΑ και στις Ινδίες, και παρακολούθησε από κοντά κινήματα και ανθρώπους, και γύρισε ταινίες στη Νάξο δεν υπήρχαν ακόμη δρόμοι...
